در دشمنی دو رویی نیست کاش دوستان هم در موقع خود چون دشمنان بی ریا بودند.               

 دوست داشتن کسی که لایق دوست داشتن نیست اسراف محبت است.         

لحظه ها را گزراندیم تا به خوشبخنی برسیم غافل از این که لحظه ها همان خوشبختی هستند.       

                                                                                   دکتر علی شریعتی.   

کسی که ارامش درونی دارد.با دانش و گفتار و وجدانش راستی را می افزاید.

خشم و نفرت را از خود دور کنید و اجازه ندهید اندیشه هایتان به خشونت و ستم گرایش پیدا کند.

                                                                                   زرتشت

تا حالا دقت کردید که توی یک روز جند بار با اطرافیانتون تعارف کردید؟ یا چند بار توی طی روز این کلمات رو از دیگرون شنیدید؟یا این که فکر کردید که اصلا ما چرا انقد تعارف میکنیم اونم بیشتر الکی!!!!!!!!؟ خواهش میکنم نفرمایید الکی چیه؟

من نمونه ای از این تعارفات رو برای نمونه انتخاب کردم:

بفرمایید-ممنون -مرسی -خوش بگذره- خوش گذشت- صفا اوردید -قدم روی چشم ما گذاشتید- خونه خودتونه - شما صاحب اختیارید.مال خودتونه- شما سروری- قابل شما رو نداره- خدا سایتو از سر ما کم نکنه- شما سایه سر مایی- دست شما درد نکنه- لطف شما بود- وظیفه ما ست- اختیار دارید- قدمتون روی چشم- خوش اومدی-مبارکه- زحمت کشیدی- مزاحم نمیشم- ارادتمندم-و.......

وتعارفات کمی امیانه تر :

قربونت بشم- فدات بشم- نوکرتم-چاکریم- خاک زیر پاتیم-عزیزمی-حالا بودی- دم در بده بیا تو-میگفتی گاوی گوسفندی چیزی میکشتیم-خونه خودته- بی زحکت- اقایی-مرامتو عشقه- دلت خرم- خدا به برکت- و......

ما ایرانیها عادت کردیم که منظورمونو رک و صریح نگیم و برای همینه که انقد اهل تعارفیم.البته خوب کمی هم اهل رودربایسی هستیم ولی دلیلش چیه که اینطورییم؟ما به خوش خدمتی کردن به بقیه مخصوصا بالا دستیهامون عادت کردیم و شاید دلیلشم اینه که هنوز توی جامعه ما نظام اربابی و رعیتی حاکمه البته به صورت مدرنش!!! و امد های پایین دستی مجبورند برای گذران زندگی تن به این تعارفات الکی بدن خوب شایدم یه دلیلش اینه که ما ایرانیها عزت نفس خودمونو دست کم میگیریم وبرای مورد قبول واقع شدن خودمونو کنار میزاریم و به صورتمون نقاب میزنیم!و همینطور توی کارای غلط و این مدلی از هم و دیگران تقلید میکنیم.خوب اینم یه جورشه دیگه !!!!

اقای گاسپار درویل در زمان سلطنت فتحعلی شاه در دوران قاجار به ایران سفر کرده و سفرنامش شرح سفر و مشاهدات و تجربیات و شناختش از ایرانه که به نظر من درباره ی ما ایرانیها به نتایج تقریبا درستی رسیده و خوب تا حدود زیادیم مارو با فرهنگ مردم اون زمان اشنا میکنه اونم از دید یک مسافر  پس مطالعه این کتاب خالی از لطف نیست!من قسمت هایی از اونو براتون انتخاب کردم تا شما هم بخونید:

(ایران در نتیجه جنگ های داخلی که قریب به یک قرن طول کشیده بود ناتوان گردیده بود.بعد از اغا محمد خان برادر زاده اش بابا خان (فتحعلی شاه)به تخت نشست و برای جلوگیری از هر نوع رقابت احتمالی برادر تنی خود را کور کرد.

آب وهوای ایران در نقاط مختلف دارای اختلاف زیادی است به طوری که گرمای خفه کننده اطراف خلیج فارس همان قدر عادیست که سرمای آذربایجان که گاهی به 18 درجه زیر صفر هم میرسد.

ایرانیها شاید نیک بخت ترین و ملایم ترین مردم مشرق زمین باشند.و اگر خصوصیات انها از استانی به استان دیگر تفاوت دارد به دلیل ورود تعداد زیادی خارجی است که در طی جنگ های مختلف برای جبران کمبود جمعیت در ایران ساکن شده انداز این رو خون ایزانی با خون عرب هندو ترک و تاتار امیخته است ولی زیبایی خود را حفظ کرده است.

سکنه ی اذربایجان دارای خلق و خوی مشابهند عموما عبوس و دور اندیشند.امور کشاورزی نزد انها با دقت و کوشش انجام میگیرد و عموما مردمی کم حرف هستند.

اصول مهمان نوازی به قدری در ایران مقدس است و با وسواس به کار گرفته میشود  که به ندرت میتوان با کسی برخورد کرد که هنگام ورود یک غریبه او را با کلمات منیم گوناخیم(مهمهان من باشید)پیشباز نکند.

تعارفات در ایران خشک و خالی نیست به طوری که رد ان توهین تلقی میشود.ایرانیها تقریبا تا انجا که قوانین مذهبی اجازه میدهد اصول تمدن را پذیرفته اند.مردمانی ملایم و مهربان و با ادبند.در مهمهن نوازی نمونه و در گفتار و روابتشان با یکدیگر دقیق و حیله گرند.انها به ندرت میتوانن به امور جدی بپردازندبه طوری که جالب ترین محاورات را ناگهان با صحبتی درباره اسب شکار و ییلاق ویا برای توجه دادن به پرواز یک پرنده یا یک مگس قطع میکنند.ایرانیها تجمل و خودنمایی را دوست دارندو در تمام کارهایی که میکنند نشانه ای از بزرگمنشی به چشم میخورد.به صورت وصف ناپذیر ذاتا تنبل هستند ولی در مواقع ضروری چابکی شگف انگیزی از خود نشان میدهند.با این که شجاعتشان تا حد بیباکی است ولی در مقابل مخاطرات فاقد عقل و پشتکارند.به منتها درجه خرافاتی هستند علی الخصوص درباره عقایدشان درباره علی (ع).شیفته شکار سفر و زیارتند.ارباب هایی با گذشت با فتوت و نیکوکارند ولی برای بالا بردن مقام و ثروت خود بی عاطفه و دو رو هستند.در برابر شاه مطیع و فرمان بردار و در باطن ازاده اند.با این که دشمن قسم خورده یکدیگرندمانند صمیمی ترین دوستان با هم برخورد مینمایند.با نزاکت صحیت میکنندبه اسب های و صلاح خای خوب علاثخ دارند و علاقه عجیبی دارند که زنهایشان با لباس های فاخر و جواهر الات اراسته باشند به جهت بالا بردن احترام خود.

اما به نظر می اید که مردم کرمانشاه تنها استسنا بر این اصول هستند می توان انها را با موجوداتی بی تمدن یکی دانست.)

دروویل در باره وضع جمعیت در ایران میگوید سر شماری در ایران دقیق نیست زیرا چنان چه پادشاه ار تعداد جمعیت حوزه حکومتی بیگلربیگیها و حکام قدرتی اگاه باشد احتمال دارد عواید بیشتری مطالبه نماید.از این رو حکام کمتر از نصفه جمعیت واقعی را اظهار مینمایند. 

 مردان ایرانی بلندقد قوی خوش اندام پر مو وسیه چرده هستند.لباس های مخصوص دارند.که با لباس های دیگر مردم مشرق متفاوت استبه جای این که لباس های راحت و گشاد استفاده کنند بر عکس تمام وقتشان صرف این میشود که لباس هایشان شکل بدن باشدو بازو هارا به خوبی بنمایاند.مردان قبا های بلبند بر تن میکنند که تا کمر تنگ است و تا پاشنه پا پایین میاید و شباهد به لباس های زنلن فرانسوی قرن 16 دارد.مردان ایرانی تا سن و سال معینی یک قسمت از موهایشان را حفظ میکنند بدین معنی که موی سر را به پهنای پیشانی تا پشت گردن میتراششندو بدین ترتیب فقطدر دو طرف شقیقه شان مو باقی میماند در پشت و جلوی گوشهای جوانان دو رشته زلف حلقه حلقه اویزان است که تا روی شانه میریزد و تا 45 -50 سالگی ان را همین طور حفظ میکنند.موقعیت اجتماعی انها را از نوع شال و دشنه ای که به کمر میبندند میتوان تشخیص داد.

زن های ایرانی ب هیچ گفتگو زیبا ترین زنهای دنیا هستند.وزیبایی انها به ندرت مدیون ارایش است.انها مانند فرشته مهربان و دارای خلق متعادلند.

تربیت خوانوادگی و سنت های دیرینه نه تنها دخترها را به انزوای دایم محکوم میکند بلکه انها را از مهر پدری هم محروم مینماید.دختر ها بهمحض رسیدن به سن بلوغ و زودتر از ان قربانی سود جویی پدر و مادر خود میشوند وسیله تجارت قرار میگیرند.در ایران فروش دختران شوهر دادن و یا تقدیم کردن به مقامات بالا برای به دست اوردن جاه ومقام امری رایج است.

لباس پوشیدن زن های ایرانی بسیار بد است.ولی ارایش موی زیبایی دارند .علاقه وصف ناپذیری هم به جواهرالات دارند.)

هم چنین مطالبی هم درباره وضع بعداشت در ایران اورده است که جالب است:

(حمام در مشرق زمین فقط یک وسیله تجملی نیست از وسایل ضروری زندگی است و این به دلیل هوای بسیار گرم و هم چنین مسائل دینی انها است.البته مردان و زنان ایرانی لباس خود را خیلی دیر و تقریبا هر 1 ماه یک بار عوض میکنند)

شرح توصیفی هم از معماری حمام ها و وضع ان و هم چنین دلایل زیاد حمام کردن ایرانیان که مربوط به احکام اسلام است اور

ده است.

به نظر شما اندیشه ما زبان مارو میسازه یا زبان ما اندیشه مارا؟کمی به این سوال فکر کنید!

اکثر ما فکر میکنیم که اندیشه روی زبان ما و فرهنگ ما تاثیر میزاره در صورتی که برعکس ما از تاثیر قدرت کلمات غافلیم لطفا کمی در این مورد جدی فکر کنیم!

برای نمونه من کلماتی رو که توی زبان ما برای شماتت و تحسین اومده با هم مقایسه میکنم تا ببینیم که لیست کدوم بلند بالا تره و چه تاثیری توی فرهنگ ما داره!

کلمات مربوط به تحسین:

احسنت -افرین -به به- خوبه -عالیه- صد افرین -مرحبا -زیباست -ایول -بیسته -بهترینی -بابا تو دیگه کی هستی -دمت گرم -گل کاشتی -دستت درد نکنه -دستت طلا- محشره -دستت درست.

کلمات مربوط به شماتت:

اه- خجالت بکش -نچ نچ- خاک بر سرت -احمق کودن- بی ادب -نفهم -الاغ -واقعا که -بدبخت -بیچاره -بی عرضه -دست و پا چلفتی -تو هیچی حالیت نیست -اسکل -ازگل -بی لیاقت -گند زدی -نکبت -کوفت -روانی -چلمن-حیوون -پخمه و تمامه فحش های دنیا.....

نتیجه دوستان:

به لیست من خیلی چیز ها میشه اضافه کرد ولی در هر حال همان طور که میبینیم کلمات شماتت خیلی بیشتره و یکی از ابزاره اونم فحشه!و این نمایانگره اینه که ما در فرهنگ خودمون اماده سر کوبی هم هستیم و برای همیاری هم کمتر اماده ایم !!!!!!!!

چه خوبه که از کلمات زیبا بیشتر استفاده کنیم و تاثیر اونارو توی زندگیمون ببینیم.و از گفتن این همه واژه های اضافه پرهیز کنیم.

اینجا آسمان ابریست انجا را نمیدانم.... اینجا شده پاییز انجا را نمیدانم.... اینجا فقط رنگ است انجا را نمیدانم.... اینجا دلتنگیست انجا را نمیدانم.وقتی که بچه بودم هر شب دعا می کردم که خدا یک دوچرخه به من بدهد.بعد فهمیدم که !!!!اینطوری فایده ندارد پس یک دوچرخه دزدیدم و دعا کردم که خدایا مرا ببخش.

                                                                                                                                                                            دکتر علی شریعتی